Aşk.

Ne demekti aşk?

Nelere kadirdi?

Gerçek miydi?

Öyle olduğunu sanmıştı, emindi hatta. 

Yıllarca üstelik.

Ama durup düşüdüğünde şimdi, bunca zaman sonra, emin olamıyordu.

Aşık olmuş muydu ona gerçekten?

Gerçek.

Tüm soruları dönüp dolanıp aynı noktaya geliyordu sanki:

Gerçek neydi ki?

"Nişanlandı." dediler. 

Şaşırmamıştı, ama yine de elinde olmadan bir kaç damla gözyaşı akıtmıştı. 

Çok istemişti onu sevmeyi, çok istemişti onun tarafından sevilmeyi - işin aslı, bir onu böyle sevmek istemişti, bir onun tarafından öyle sevilmek istemişti... 

Ama korkaktı. Hiç bir zaman bunu ona hissettirmeye, söylemeye veya göstermeye cesaret edememişti. 

Anlasın bile istememişti ki! 

Kendi kendine, uzaktan uzağa, sessizce sevmişti onu yıllarca. 

Onunla karşılaşmaz, konuşmaz hale geldiğinde bile, onu sevmekten hiç vazgeçmemişti. 

Zaman geçti.

"Bitmiş..." dediler. 

Hiç bir şey yapmadı mavi kız. 

Hiç bir şey yapmadı.

Hiç bir şey.

Aylar geçiyordu, mevsimler değişiyordu, hayatı allak bullak oluyordu ve o hiç bir şey yapmıyordu... 

Hiç bir konuda.  

"O burda...Türkiye'de." dediler.

Biliyordu. 

Hep bilirdi zaten. 

En kalabalık yerlerde, en olmadık zamanlarda, hiç akla gelmeyecek şekillerde, arkası dönükken bile gelse, hissederdi her seferinde. 

Aylar sonra, ona dair gelen ilk ve tek haber, mavi kız onu yıllar sonra ilk kez rüyasında gördükten hemen sonra gelmişti..."O burda...Türkiye'de."

Neden biliyordu?

Neden hissediyordu?

Neden hala? 

En çok da "bir anlamı var mı bunun?!" sorusu dolanıyordu aklında. 

Tamamen raslantısal bir durum muydu yoksa? 

Düşünmek istemiyordu.

2 gün öncesine kadar aylardır düşünmediği o'nu, saatlerdir aklından çıkaramıyordu.

Yeni bir düş görme korkusu onu gecenin derinliklerinde uykusuzluğa itiyordu. 

Düşlemek istemiyordu.

Mavi kız kendi hayal gücünden korkuyordu.

Mavi kız o'na dair küllerini hardan koruyordu.