“belki de salaktır?!” dedi kırmızı adam ve o denli içten kahkahalarla sarsıldı ki çevresindeki rengarenk insanlar. mavi kız düşünmek istemiyordu, aklında gezindiğini bildiği o düşüncelerle yüzleşmek istemiyordu, çünkü biliyordu – o düşünceler ona hep düşman oluyordu. etraftan cümledeki “belki de”nin fazlalığına dair yorumlar geliyordu. kız onları dinlemek, haklılıklarına inanmak istiyordu – kendini içten içe yalan olduğunu bildiği o "belki de mor çocuk gerçekten de salak!" ihtimaline inandırmak için tamamen susuyor, sessizleşiyordu.
Ve bunun her zamanki gibi işe yaramasını umuyordu.
şimdi, bu kadar zaman ve olaydan sonra, ne dilindeki suskunluğun, ne de zihninde yaratmaya çalıştığı sessizliğin çare etmez olduğunu görüyordu kız, çünkü aslında biliyordu, zaten çocuk da en başından beri kabul ediyordu: o bir çok şeydi...ama salak? hiç olmamıştı.
.png)