"neydim değil, ne olacağım" demeli insan

bir zamanlar çok cesurdu mavi kız. yersizce, aptalca cesurdu hem de. cehaletin verdiği cesareti ile hem boyundan, hem yaşından büyük işlere gözleri açık balıklama atlardı...biraz morardığı da olurdu, zaman zaman yara bere aldığı da - ama önemsiz küçük sıyrıklar, çok da derin olmayan kesikler, sadece bastırınca acıyan çürüklerdi bunlar hep. 

sonra birşey oldu.

noldu?!

hafif gümüş simli, lilalı - sarılı bir sis perdesi var hikayenin tam da bu noktasına oturmuş...sesler var, alaylı bir havada, uzak ve boğuk kelimeler var, anlamsızca uçuşan. hızla hareket eden, sert ve kaba bedenlerin silüetleri var, kim olduklarını çıkarmak mümkün olmayan. 

birşey oldu ama, noldu bir türlü hatırlayamıyordu mavi kız. "bir noktada cehaletin sona erdi..." diyordu içindeki bir ses. cehaleti ile birlikte cesaretini de kaybetmişti anlaşılan. o artık korkuyordu - çok korkuyordu.